Ayurveda : Ancient Heritage in the Age of Globalisation - page 76

อายุรเวท : ภูมิปัญญาโบราณในยุคโลกาภิวัตน์ 75
เหล่านี้ เท่าใดนัก นี่ ถือเป็นกรณีหนึ่งที่แสดงถึงบทความอิสระบางเรื่อง
เกี่ยวกั บผู ้มี อ�ำนาจทางการแพทย์ ของอิ นเดียโบราณ ซึ่งเขี ยนขึ้ น
โดยนักวิชาการเช่น Jaggi (1966) และ Shastri (1977)
แนวคิดของนักชาตินิยมไม่ได้มุ่งเน้นไปที่นักประวัติศาสตร์และ
ในช่วงปลายปี 1962 เราพบ Kutumbiah ซึ่งเป็ นอายุรแพทย์อาชีพ
และเป็นผู้เขียนต� ำรา การแพทย์อินเดี ยโบราณ (Ancient Indian
Medicine) โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อน� ำ ‘ความรู้เกี่ยวกับความส�ำเร็จ
ของการแพทย์อินเดียโบราณให้กับประชาชนได้ อ่านกันกว้างขวางขึ้น’
และ ‘เพื่อก�ำหนดสถานที่ที่เชื่ อถือได้ในประวัติศาสตร์’ อย่างไรก็ตาม
ประวัติศาสตร์นิพนธ์ (historiography) เกี่ยวกับอายุรเวท ยังคงต้อง
พึ่งพาการศึกษาข้างต้น โดยเฉพาะอย่างยิ่ ง ส�ำหรับเนื้อหาสาระที่น�ำ
เสนอเกี่ยวกับผู้มีอ�ำนาจด้านอายุรเวท และรายละเอียดเกี่ยวกับแนวคิด
ทางวิทยาศาสตร์ ของอายุรเวท
ในวรรณกรรมเกี่ยวกับประวั ติศาสตร์นิพนธ์ การแพทย์อินเดีย
โบราณที่มีอยู่ หนังสือเกี่ ยวกับแนวคิดทางวิ ทยศาสตร์มีจ� ำนวนมาก
ที่สุ ด หนั งสื อที่ จะต้องเอ่ ยถึงเป็ นอย่างแรกคื อ ชุ ดหนั งสื อของ
มหาวิทยาลั ย Banaras Hindu University เกี่ยวกับ “ศัลยกรรมใน
อินเดียโบราณ” โดย Singhal และเพื่อน (1972 เป็นต้นไป) จากนั้ น
เป็นหนังสือสุชรุตะ สัมหิ ตา หนังสือชุดนี้แสดงถึงความรู้ด้านภาษา
สันสกฤตอย่างแท้ จริง และความรู้ด้านศัลยกรรมที่ดี ซึ่งไม่เคยมีใน
ผลงานด้านนี้ก่อนหน้านี้ ผลงานอี กชิ้นหนึ่งเกี่ยวกับสุชรุตะ สัมหิตา (Sushruta Samhita) เขียนขึ้ นร่วมกันระหว่าง Ray, Gupta and
Roy (1980) ในด้านประวัติศาสตร์นิพนธ์ ผลงานชิ้นนี้มีประโยชน์
มาก เนื่องจากได้เอ่ยถึงโรคที่ถู กอ้างอิงในหนังสือโบราณ และมีการ
อภิปรายกันถึงวันที่ที่เขี ยนขึ้น กลุ ่มนักเขียนเดียวกันยกเว้น Roy ยัง