74
อายุ
รเวท
: ภู
มิปั
ญญาโบราณในยุ
คโลกาภิวั
ตน์
เห็
นของ
Sinha Jee
การแพทย์
อารยั
นเสื่
อมลงอั
นเนื่
องมาจากนโยบาย
ที่
ไม่
พึ
งประสงค์
ของจั
กรพรรดิ
โมกุ
ล
(น.198).
เพื่
อก�
ำหนดอายุ
รเวทให้
เป็
นศาสตร์
ที่
มี
ขอบเขต และสิ่
งที่
เป็
น
ประโยชน์
สู
ง นั
กวิ
ชาการชาติ
นิ
ยมได้
เตรี
ยมบทความไว้
มากมาย ซึ่
ง
นั
กวิ
ชาการเหล่
านี้
มุ
่
งเน้
นที่
มาตรฐานของพยาธิ
วิ
ทยาอายุ
รเวท
(Ayurvedic pathology)
การวิ
นิ
จฉั
ย
(diagnosis)
การท�
ำนาย
อาการของโรค
(prognosis)
การเตรี
ยมยา
(materiamedica)
วิ
ทยา
และศิ
ลปะการรั
กษาโรค
(therapeutics)
นรี
เวชวิ
ทยา
(Gynaeco-
logy)
สู
ติ
ศาสตร์
(Obstetrics)
กุ
มารเวชศาสตร์
(Paediatrics)
ฯลฯ
ผลงานที่
น�
ำมาเป็
นตั
วแทนบางชิ้
นของนั
กวิ
ชาการเหล่
านี้
เป็
นของ
Gupta
(1901), Mukhopadhyaya (1923), Chakraburty (1923), and
Sharma ( 1923)
ตามกฎแล้
ว บทความเหล่
านี้
มั
กจะอ้
างถ้
อยค�
ำต่
างๆ
จากวรรกรรมอายุ
รเวทอย่
างกว้
างขวาง หลั
งจากปี
1947 ผลงานอิ
สระ
ที่
ยกย่
องอายุ
รเวทหรื
อการแพทย์
อิ
นเดี
ยโบราณค่
อนข้
างหายาก แต่
แนวคิ
ดของนั
กชาติ
นิ
ยมเกี่
ยวกั
บอายุ
รเวทยั
งคงปรากฏอยู
่
ในผลงาน
เกี่
ยวกั
บประวั
ติ
ศาสตร์
ของวิ
ทยาศาสตร์
ทั่
วไป เช่
นผลงานของ
Seal
(1958)
และ
Mehata (1959)
การศึ
กษาที่
เฉพาะเจาะจงบางชิ้
น
พยายามที่
จะปฏิ
เสธหรื
อลดความน่
าเชื่
อถื
อของกรี
กโบราณในแง่
การ
เติ
บโตทางวิ
ทยาศาสตร์
ในอิ
นเดี
ย
(Banerji 1961)
นอกเหนื
อจากการยกย่
องมาตรฐานของอายุ
รเวทที่
มี
ความเป็
น
วิ
ทยาศาสตร์
สู
ง แนวคิ
ดของนั
กชาติ
นิ
ยมยั
งมี
เรื่
องเล่
าเกี่
ยวกั
บเทพ
ปกรณั
มทางการแพทย์
เช่
น ธั
นวั
นตริ
(Dhanvantari),
พระอิ
นทร์
(Indra),
อั
ศวนี
(Ashvini),
ภั
ทรวาจะ
(Bhardvaja),
ชี
วนะ
(Chyavana)
และ พระมหากั
สสปะ
(Kashyapa)
และเทพอื่
นๆ การ
เกิ
ดขึ้
นจริ
งของเทพปกรณั
มเหล่
านั้
นไม่
ค่
อยถู
กกล่
าวถึ
งในการศึ
กษา
