Ayurveda : Ancient Heritage in the Age of Globalisation - page 74

อายุ รเวท : ภูมิปัญญาโบราณในยุคโลกาภิวั ตน์ 73
ส�ำหรับนักบูรพาคดีนิยม (Orientalists) การแพทย์ในอินเดีย
โบราณได้เสนอจุดเด่นที่ชัดเจนเพื่อขยายความรุ่งเรืองของอินเดียโบราณ
ออกไปมากขึ้น Colebrooke ประกาศว่าในด้านการแพทย์ ชาวฮินดู
คือผู้สอนไม่ใช่ผู้เรียน ในท�ำนองเดียวกัน Pocock แสดงความเห็นว่า Pythagoras ซึ่งเป็น “บิดาแห่ งศิลปะการรักษา” ของกรี ก เป็นคน
อินเดียมาแต่เดิม ที่ได้รับสมญานามว่า “พระอาจารย์” (Buddhaguru)
ศาสตราจารย์ Diaz แสดงความเห็ นว่า การแพทย์ ของอียิ ปต์ มี
ต้นก� ำเนิดมาจากฮินดู ศาสตราจารย์ Filliozart (1949) พยายาม
ที่จะพิสู จน์ ว่า อายุรเวทมีต้ นก�ำเนิดมาจากคั มภีร์พระเวทในศาสนา
ฮินดู นอกจากนี้ ผลงานของเขายั งเกี่ยวข้องกับการอธิบายพื้นฐานของ
อายุรเวท ควบคู่ไปกับอายุ รเวทของกรีก
นอกเหนือจาก นักบูรพาคดีนิยมต่างประเทศ ยังมีนักวิชาการ
ที่เป็ นชาตินิยมด้วย พวกเขาไม่ใช่ให้ความสนใจแต่ การตอบโต้ทฤษฎี
ของกรีกด้านอายุรเวทเท่ านั้ น แต่ยังแสดงความไม่ เห็นด้วยในเรื่องนี้
ทั้งนี้เป็นเพราะพวกเขาไม่ได้รับการสนับสนุนจากผู้ปกครองอาณานิคม
ซึ่งให้ความสนับสนุ นเฉพาะระบบการแพทย์แผนปัจจุบัน (allopathic
system of medicine) เท่ านั้น Sinha Jee โต้ แย้งในเรื่องการแพทย์
ของกรีกซึ่ งมีที่มาจากอารยัน (Aryan) และแสดงความเห็นว่ า ไฮโป
ไครติส (Hypocrites) ซึ่งเป็นนักทฤษฎีทางการแพทย์ของกรีกโบราณ
ต้องมาที่อินเดียเพื่อเรี ยนรู้วิธีการรักษาด้วยตนเอง (1895:199) เขา
แนะน�ำว่า หากศาสตร์ทางการแพทย์ของอินเดียในช่วงที่รุ่งเรือง ช่วย
ให้ศาสตร์ทางการแพทย์เติบโตขึ้นในยุโรปไม่ ว่าจะทางตรงหรือทางอ้อม
ก็ดี ก็เป็นเรื่ องที่ยุ ติธรรมดีที่ชาวยุโรปจะส� ำนึกในบุญคุณโดยการให้
ความช่วยเหลื อในทุกๆ เรื่องเท่ าที่จะท�ำได้กับชาวอินเดียซึ่ งตามสภาพ
แล้วชาวอินเดี ยก�ำลังจะตายเพราะขาดอาหารมาบ�ำรุงร่างกาย ในความ