Basic HTML Version
เปรม ปราณ ปั
ญจาบ
36
มื้
อแรกของอมฤตสาร์
ต้
องขอบคุ
ณ
คุ
ณลุ
งสามล้
อ เพราะทำให้
อี
กหลายมื้
อต้
อง
เดิ
นมาเป็
นลู
กค้
าของร้
านนี้
อี
ก ทั้
งนี้
คงเป็
น
เพราะว่
าความอร่
อย ความสะอาด ราคา
ปริ
มาณ และการบริ
การของร้
าน เกิ
ดความ
ลงตั
วที่
ร้
านนี้
อย่
างไม่
น่
าเชื่
อ จนต้
องขอ
นามบั
ตรไว้
เดิ
นออกจากร้
านนี้
ด้
วยความอิ่
ม
และเดิ
นอย่
างไม่
กลั
วหลง เพราะใครๆ ต่
างก็
เดิ
นไปในทิ
ศเดี
ยวกั
น คื
อเดิ
นไปสุ
วรรณวิ
หาร
แม้
ในยามราตรี
เช่
นนี้
ยั
งมี
ผู้
คนเดิ
นทางมา
จากทั่
วทุ
กสารทิ
ศ ทำให้
ถนนทุ
กสายที่
มุ่
งสู่
สุ
วรรณวิ
หารนั้
นจอแจและคั
บคั่
งอยู่
ตลอด
เวลา บรรดาสามล้
อถี
บอี
กหลายคนก็
ร้
อง
ตะโกนหาลู
กค้
า “Golden Temple …”
เดิ
นกิ
นลมยามราตรี
ไปได้
เกื
อบ
ชั่
วโมง เมื่
อหนั
งท้
องตึ
งหนั
งตาซิ
. . . เริ่
ม
หย่
อน ความเหน็
ดเหนื่
อยที่
สะสมมาแบบ
ข้
ามวั
นข้
ามคื
นก็
สมควรแก่
เวลาที่
จะต้
องพั
ก
ผ่
อนแล้
ว ในห้
วงเวลาสู่
นิ
ทราเช่
นนี้
จะเอา
ช้
างมาฉุ
ดก็
ไม่
อยู่