Basic HTML Version
เปรม ปราณ ปั
ญจาบ
196
กั
บทุ
กขณะย่
างก้
าว ถื
อเป็
นชั่
วโมงสุ
ดท้
ายใน
สุ
วรรณวิ
หาร
ฤกษ์
งามยามดี
อย่
างนี้
ผมถื
อ
โอกาสเดิ
นทางมุ่
งหน้
าสู่
บ้
านหลั
งเล็
กใน
ชนบท พร้
อมกล่
าวคำอำลาสุ
วรรณวิ
หาร
และก้
าวออกจากความเป็
นเมื
องที่
มี
ความ
พลุ
กพล่
าน หั
นหน้
าเข้
าสู่
ความเงี
ยบใน
หมู่
บ้
านชนบท
หลั
งเที่
ยงวั
นของกลางเดื
อน พวก
เรากลั
บมารวมกลุ่
มกั
นที่
ห้
องพั
กในนิ
วาส
คุ
ณบาลบิ
นกั
บคุ
ณแฮปปี้
พาญาติ
จากหมู่
บ้
าน
มาแนะนำให้
รู้
จั
ก เพราะจากนี้
ไปพวกเราจะ
ต้
องอยู่
ร่
วมกั
นอี
กหลายวั
น ผมได้
รู้
จั
กกั
บ
ลู
กพี่
ลู
กน้
องของคุ
ณบาลบิ
นคื
อ คุ
ณครู
แจ็
คกี้
นามจริ
งคื
อ จาร์
มานจิ
ต สิ
งห์
(Mr.Jarmanjit
Singh) และน้
องของครู
แจ็
คกี้
คื
อ คุ
ณราฮุ
ล
(Mr.Rahul) กั
บคุ
ณลาล่
า (Mr.Lala) ตำรวจ
ลาแสงสี
สู่
ชี
วิ
ตเสรี
ในชนบท
กลาง เดื
อนเมษายนในดิ
นแดน
ปั
ญจาบ เป็
นช่
วงเทศกาลวั
นวิ
สาขี
ของ
ประชาคมชาวซิ
กข์
ทำให้
เช้
าของวั
นที่
14
เมษายน ทั่
วเมื
องเก่
าอมฤตสาร์
ถู
กตกแต่
ง
ประดั
บประดาอย่
างสวยงาม มองไปทางมุ
ม
ใดก็
เห็
นแต่
ความคึ
กคั
ก พลอยทำให้
ผู้
มา
เยื
อนจากเมื
องไทยตื่
นเต้
นไปด้
วย เพราะใน
วั
นนี้
ที่
เมื
องไทยเป็
นเทศกาลสงกรานต์
คลื่
นมหาชนชาวซิ
กข์
จากทั่
วทุ
ก
สารทิ
ศเดิ
นทางมาชุ
มนุ
มร่
วมกั
น ณ ศู
นย์
-
กลางแห่
งประชาคมคาลซา ผู้
คนเนื่
องแน่
น
ไปเสี
ยทุ
กซอกมุ
มเลย โดยเฉพาะในสุ
วรรณ-
วิ
หาร ทำให้
การเดิ
นของผมและคนอี
กนั
บ
หมื่
น... เพี
ยงสิ
บก้
าวสั้
นๆ ต่
อนาที
เท่
านั้
นเอง
เพี
ยงแต่
เสี
ยดายที่
ไม่
ได้
เข้
าไปในครั
วพระ
ศาสดาอี
กครั้
ง เข้
าไปไม่
ได้
เลยเพราะคนเกิ
น
พั
นรอรั
บบริ
การอาหาร แต่
อย่
างไรก็
รู้
สึ
กดี