Page 171 - PreamPranPunjab-full-56

เปรม ปราณ ปัญจาบ
170
ในช่วงสองวันแรก ขณะที่ ผมชม
ตลาดใกล้ๆ กั บสุวรรณวิหาร ก็ บั งเอิญได้
พบปะกับผู้ชายคนหนึ่ง เขากำลังยื นเร่ขาย
สินค้าอยู่ริมทาง พ่อค้าคนนี้ กับผมได้กลาย
เป็นเรื่องบั งเอิ ญไปจนได้ เขาได้ยินผมพูด
ภาษาไทย เขาเลยเดินเข้ ามาทักผมด้วย
ภาษาไทย โอ้... คนนี้เก่ งไม่ธรรมดาจริงๆ
พูดไทยได้ หลายประโยคเสียด้วย เขาบอกว่ า
เคยมาเที่ยวเมืองไทยและชอบเมืองไทยมากๆ
(แต่ผมชั กจะสงสัยว่ามาเที่ ยวหรือมาทำงาน
เพราะสามารถโต้ตอบเป็นภาษาไทยได้มาก
ขนาดนี้)
ขณะเดียวกัน รู้ไหมว่าพวกเด็กวั ย
รุ่นแถวๆ นี้... ทันสมั ยมาก พกโทรศัพท์มื อ
ถือที่ มีกล้องถ่ายรูป พอๆ กับเด็กไทยเราเลย
อาจจะกลายเป็ นเรื่องธรรมดาไปแล้ว พวก
เด็กชายชาวซิกข์ หลายคนที่มาทั กทายและ
พูดคุยกับผม มั กจะขอถ่ายรูปคู่ กับผมด้วย
เด็กๆ บอกว่าขอเก็ บไว้เป็นที่ระลึกและก็จะ
เอาไปอวดมิตรสหาย สงสัยว่าตัวผมเองนี่คง
เป็นของแปลกจริงๆ นานทีปีหนที่พวกเด็กๆ
กับผมจะโคจรมาเจอกัน ก็ไม่ทราบว่าควรจะ
ภู มิใจดีไหม แต่อย่างไรก็ดี เด็กคนไหนมาขอ
ถ่ ายรูปด้วยก็ยินดี ทั้งนั้น ก็มาอยู่ เมืองของ
เขา... เจ้าที่อยากรู้จัก
กล้องถ่ายรู ปกับคนแถวๆ นี้ดูจะเข้า
กันได้ ดี จะเรี ยกว่าบ้ากล้อง... ก็ ว่าได้ ใน
แต่ละครั้งที่ผมเดิ นถ่ายรูปตามบริเวณต่างๆ
ก็มั กจะมีคนใจกล้ าเข้ ามาทัก แล้วขอให้ผม
ถ่ายรูปพวกเขา บางคนก็ชักชวนว่ า “คุณมี
กล้องถ่ายรู ปใช่ไหม ถ่ายพวกเราหน่อยซิ ”
พอผมบอกว่า “ได้เลย จะถ่ายรูปคุณ” เพียง
เท่านี้ แหละ พวกเขาก็ ได้สนุ กกับคนแปลก
หน้าแล้ ว และไม่ ใช่ เฉพาะพวกเด็กวั ยรุ่น
เท่านั้น พวกผู้ใหญ่และผู้สูงวัยทั้งหลายก็ ไม่
ธรรมดาเหมือนกัน หลายครั้งที่มีคุ ณลุงหรือ
คุณปู่มากระซิบบอกว่า “คุณช่วยถ่ายรู ปพวก
หลานๆ หน่อยได้ ไหม” หรือ “ถ่ายรูปผมกับ
ภรรยาหน่อยซิ ... ได้ไหม” และหลั งจากที่
ถ่ายรูปไปแล้ว ทุกคนก็ขอบคุณที่ผมถ่ ายรูป
พวกเขา แต่ละคนไม่ได้เรียกร้องขอให้ผมส่ ง
รูปไปให้แต่อย่างใด ผมคิดว่าน่าจะเป็นความ
สุขเล็กๆ น้อยๆ เป็นความสนุกสนานอย่ าง
หนึ่งกับการถ่ายรู ปของพวกเขา และน่าจะ
ช่วยสะท้อนได้ว่า มิ ตรภาพจากคนที่ไม่ รู้จัก
กัน... ก็ ไม่จำเป็ นต้ องรู้ จักกั น แต่สามารถ
สร้างความสนุกร่ วมกันได้
ในเมื่ออยู่อมฤตสาร์หลายวัน ความ
ช่ำชองเกี่ยวกับเส้นทางและพื้นที่เริ่มมี มาก
ขึ้น เพราะนับจากชั่วโมงเดินถนนและเที่ ยว