Page 123 - PreamPranPunjab-full-56

เปรม ปราณ ปัญจาบ
122
การเขียนด้วยชอล์คมีเสน่ ห์มากเลยทีเดียว
(ถ้าใช้ กระดาษคงจะสิ้นเปลืองน่าดู แล้วก็
กลายเป็นขยะไป)
ทุกคนที่นำรองเท้าไปฝากไว้จะได้
รับหมายเลข เพื่อที่จะนำหมายเลขดังกล่าว
ไปรับรองเท้าของตนกลับคืน ถ้ามากันเป็น
หมู่ การรวบรวมรองเท้าไปฝากเป็ นกลุ่มน่ า
จะดีกว่า ช่ วยลดจำนวนคนที่ยืนรอเข้ าคิว
ฝากหรือรั บคืน บางกลุ่ มหิ้วถุงกระสอบมาใส่
รองเท้านับสิบคู่
ผู้ คนมักจะถอดทั้ งรอง เท้ าและ
ถุงเท้า การเดินเท้าเปล่าในศาสนสถานเป็น
เรื่องธรรมดาของคนอินเดีย เป็นธรรมเนียม
โบราณที่ยังสืบทอดมาจนถึงทุกวันนี้ สำหรับ
การปฏิบั ติ ตนของชาวซิ กข์นั้ น เน้นความ
เสมอภาคเป็นหลัก ดั งนั้นไม่ว่ าจะเป็นมหา
ราชาหรือยาจกจะเดินเข้ าสุวรรณวิหารก็ต้อง
ปฏิบั ติ ตนเหมื อนกั น กล่ าวคื อต้ องถอด
รองเท้าไว้ด้านนอก
เหตุใดจึงต้ องถอดรองเท้า
คำถามสามัญข้อนี้หลายคนอาจจะ
มองว่าเป็ นเรื่องผิวเผิน แต่กลั บเป็นเรื่องที่
ตอบยากอยู่เหมื อนกัน การปฏิบัติ เช่นนี้พอ
จะทำความเข้าใจได้ ว่า ในสมัยก่อนการเดิน
ทางจากบ้านหรือหมู่บ้ านมายังศาสนสถาน
ของปุถุชนทั่วไปเป็นการเดินทางด้วยเดินเท้า
ถนนหนทางก็คงไม่ ได้ราบเรียบ มักต้องเดิน
เหยี ยบโคลน เหยี ยบวั ชพื ช สิ่ งสกปรก
ทำให้ รองเท้าสกปรกและมี กลิ่ นที่ ไม่ พึ ง
ประสงค์ การถอดรองเท้าไว้ด้ านนอกน่าจะ
เป็ นการปฏิบั ติ ที่เหมาะสมที่ สุ ดแล้ว และ
นอกจากนี้ ยังควรจะต้องล้างไม้ล้างมื ออีก
ด้วย เพื่อทำให้ เกิดความสะอาดและบริสุทธิ์
ก่อนจะเข้าไปปฏิบัติ ศาสนกิจ
การถอดรองเท้าและการทำความ
สะอาดร่างกาย รวมถึ งการแต่ งกายให้
เหมาะสมก่อนเข้ าศาสนสถานเป็นเสมือน
สั ญญาณของการ เตรียมตั ว เตรี ยมใจ
เตรียมความพร้อมเพื่ อจะไปปฏิบัติ ตนตาม
ธรรมะ ควรสลัดเอาความโกรธ โลภ หลง
หรือสารพัดอารมณ์ทิ้งไว้ด้ านนอก เมื่อเข้า
มาด้ านในแล้วควรจะหยุดอารมณ์ เหล่ านั้น
เอาไว้ก่อน
เรื่องรองเท้ากลายเป็นเรื่องสำคั ญ
กับการปฏิบัติตนของชาวซิ กข์ มีเรื่องเล่ากัน
ว่า ในสมัยพระศาสดาคุ รุนานักเดวญี (1)
นั้น พระองค์ให้ ความสำคัญกับเรื่องรองเท้ า
เป็นอย่ างมาก กล่าวกันว่ามีบรรดาผู้ศรัทธา
พระองค์เดิ นทางจากที่ไกลๆ จนมาถึงสถาน
ที่ในตอนกลางคืน พระองค์ก็ออกไปต้อนรั บ
และดูแลรองเท้าของแต่ละคนให้เป็นอย่างดี
ครั นพอรุ่งเช้ าผู้ ศรั ทธาทั้งหลายอยากจะ